De zoektocht naar bevrijding – Montasser AlDe’emeh

De zoektocht naar een geestelijke en spirituele bevrijding heeft mij als Palestijnse vluchteling steeds getekend. In mijn streven stootte ik vaak op de grenzen van het kwaad en van het lijden. De bewuste keuze van sommige mensen om de ingeblazen levensadem van zijn medemens te beëindigen bracht me als zoekende gelovige vaak in de war. Maar hoe kan je dat voorkomen?

(c) Tareck H. Raffoul

De zoektocht naar bevrijding

Mijn wortels liggen in een dorpje in het zogenaamde Heilige Land. Ik heb me bij mijn familie steeds goed geïnformeerd over de levensomstandigheden van de mensen in dit dorp. Eind 19de eeuw ontstond het zionisme in Europa met als doel het stichten van een staat voor het Joodse volk in Palestina. Deze staat moest een einde maken aan de vervolgingen van Joden in Europa. Uit de negatieve trauma van vervolgingen ontstond het verlangen naar Jeruzalem en naar de berg Zion. De emigratie van duizenden Joden naar Palestina was begonnen. Zoals de sabbat de groei van de nacht naar de dag symboliseert, zo ervoeren Joden hun aankomst in Palestina.

Het mandaatgebied Palestina werd bij het begin van de twintigste eeuw door de Volkenbond toevertrouwd aan het Verenigd Koninkrijk. Voordien behoorde Palestina gedurende honderden jaren tot het Ottomaanse Rijk. Familieleden deelden me mee dat de Palestijnen van het dorp in vrede leefden met de aanwezige Joodse gemeenschap. Mijn vader weet me zelfs te vertellen dat vele Palestijnen bij Joodse dokters op consultatie gingen. Omdat er zich steeds meer Joden begonnen te vestigen in Palestina, voelden de Palestijnen zich bedreigd. De Palestijnen kwamen in opstand en de Britten besloten om de Joodse migratie naar Palestina te beperken. Het gevolg hiervan was dat ook de Joodse bevolking in opstand kwam.

Tijdens de vervolgingen van Europese Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen miljoenen Joden om het leven. Het is dan logisch dat na de oorlog de roep om een Joodse staat steeds luider werd. Zowel het Joodse volk in Palestina als de Palestijnen roerden zich in het debat. Een plan om het mandaatgebied Palestina op te delen in verschillende delen draaide uit op een sisser. De hel brak los en duizenden burgers lieten het leven in verschillende bloedbaden in het land.

Het Brits mandaat voor Palestina liep af en het Joods Agentschap riep de staat Israel uit. De Arabische landen vielen Israel aan, maar konden niet vermijden dat de Joden hun staat beet hadden. Een gevoel van heelheid overheerste in de diepste ik van de naar bevrijding snakkende Jood. Hun gebroken hart werd geheeld. Jordanië bezette de Westelijke Jordaanoever en Egypte kon de Gazastrook nog inpalmen. Honderdduizenden Palestijnen werden verjaagd en gingen zich op de Westelijke Jordaanoever of in de Gazastrook vestigen. In de gedachten van de gevluchte Palestijn sneed de sikkel die voorheen op de graanvelden werd gebruikt, diep in het hart. De bevrijding van de Joden werd het begin van de Palestijnse miserie in de vluchtelingenkampen.

Spirtuele verlossing

Mijn familie maakte deel uit van de verjaagde Arabische families en mijn verwanten gingen zich in vluchtelingenkampen op de Westbank vestigen. Ongeveer twintig jaar later breekt er nog eens een oorlog uit tussen Israel en een aantal Arabische landen, waarbij Israel uiteindelijk heel het historische Palestina ging controleren. De Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook werden vanaf dat moment bezet door het Israëlische leger. Een deel van mijn familie vluchtte tijdens deze laatste oorlog naar Jordanië en ging zich vestigen in en rond een Palestijns vluchtelingenkamp.

Volgens mij kan een mens in positieve zin van gedachten veranderen. Het feit dat ik daar absoluut zeker van ben, komt voort uit mijn eigen ervaringen. Wanneer je vooroordelen tegenover een bevolkingsgroep kunt omzetten in verdraagzaamheid en liefde voor de mensheid, ben je in principe in positieve zin getransformeerd. Deze gevoelens hebben een situatie of ervaring nodig om zich bij een mens te kunnen ontwikkelen.

Door de armzalige levensomstandigheden van mijn jeugd heb ik helaas onder andere geleerd om te haten. Ik werd geboren in een vluchtelingenkamp in Jordanië en kon het conflict niet plaatsen. Ik was de zoveelste gevangene van de haat. Onverdraagzaam zijn tegenover iemand anders die onverdraagzaam deed, was meer dan redelijk in mijn naaste omgeving. Maar later bezocht ik de concentratiekampen en verdiepte ik mij in het Jodendom. Zo kwam ik te weten dat in de loop van de geschiedenis er gruwelijke moordpartijen gepleegd werden op Joden in Europa en in de rest van de wereld.

Vandaag wijd ik mijn leven aan het verspreiden van verzoening in plaats van haat. In plaats van een slachtoffer te worden van de geschiedenis van mijn volk kies ik ervoor om mijn verhaal vanuit mezelf te starten. In mijn bestaan opende ik een poort naar de mogelijkheid van een betere wereld. In een nieuwe wereld kwam ik aan: een wereld van liefde in plaats van haat, van hoop en van barmhartigheid. Met mijn hele hart, en met mijn hele ziel begon ik mijn medemensen lief te hebben, ook als ze mij haten. Dat werd mijn verlossing. Ik werd mens in een spiritueel thuisland: mijn hart.

Montasser AlDe’emeh